Maandag 3 maart 2014. Langs de Golf van Táranto naar Campomarino.

Gisteren avond was het nog lang rumoerig op dit pleintje aan zee. Er kwamen steeds mensen met hun auto een rondje rijden. Een jong stel maakte in hun geparkeerde auto luidkeels ruzie enige tijd. ’s Morgens schijnt de zon weer volop. Tegen tienen rijden we weg. Na drie kwartier zijn we de provincie Basilicata al weer uit en rijden we Puglia (Apulië) in. Bij Marina di Ginosa zoeken we een winkeltje en kopen in voor de lunch. Het mislukt hier om bij zee te komen vanwege een te lage spoortunnel. Om 12.30 rijden we door het centrum van het heel aardig uitziende Taranto. Rechts is de Mare Grande, een grote baai voor de stad, die van zee afgeschermd wordt door een lange pier en 2 eilanden. Links zien we hoge gebouwen ( de Duomo en het Palazzo del Governo) en in een flits het binnenmeer Mare Piccolo. Zoals steeds in grote steden is parkeren onmogelijk. Om 13.00 uur stoppen we aan een klein haventje voor de lunch net voorbij Marino di Leporano aan een lage zwaar geërodeerde rotskust. Daarna komen we door een lange sliert van slapende badplaatsen met vele vakantiehuizen, campings en gesloten horecazaken. De kust gaat van rotsplateaus over in zandstrand en duinen. Om 15.00 uur stoppen we net na Campomarina op een parking aan de doorgaande weg voor een earthcache. We lopen een natuurpad over de duinen en zoeken wat info op de diverse bordjes die iets vertellen over de duinen en de planten die daar staan. Vervolgens kijken we aan de haven van Campomarino. Op de weg terug zien we een U-vormige zijstraatje, waar enige vakantiehuizen staan. Dit wordt een prima plek voor de nacht, direct tegen de duinen aan.

Dinsdag 4 maart 2014 Verder naar de hak van de “laars”.

Het heeft flink geplensd vannacht en als we vertrekken druppelt het nog wat na. Verschillende doorgaande straten staan blank; regenputten kennen ze hier niet. Gelukkig zijn er geen omleidingen. Als we in Gallipoli zijn gearriveerd is het droog en breekt de zon door…wat een mazzel! We vinden een parkeerplaats op de uiterste punt bij een grote haven….alweer mazzel. We bekijken het schiereiland en de vele haventjes en het historisch centrum. Smalle straatjes, mooie paleizen en heel veel kerken! Heel leuk om er rond te dwalen. Na de lunch rijden we verder, de kust langs. Ook hier weer veel vakantiedorpen, nu volkomen verlaten. Het is alweer een week geleden sinds de laatste update op Reismee, en we hebben het er net over als er langs de kant van de weg, bij een nieuw aan te leggen boulevardplein een bord staat dat op deze plaats gratis wi-fi is. We kunnen het bijna niet geloven maar proberen het toch en ja hoor…goede verbinding…alweer mazzel! Als Nart dan ook nog een waterkraan vindt iets verder op om onze watertank weer aan te vullen, filosoferen we wat over het mazzel hebben van vandaag. We vinden in Torre di San Giovanni een mooi overnachtingsplekje aan de haven. Er vlak naast begint een wandelroute langs een aantal binnenmeertjes, dus we stappen meteen op. Eerst langs het strand en dan via een andere weg terug. En hier houdt de mazzel dan op voor vandaag want als ik een potje wil gaan koken blijkt de gastank leeg te zijn… stom, stom, stom, helemaal niet opgelet dat het alweer meer dan een maand is geleden dat we getankt hebben…. Nou is het koken geen probleem want we hebben altijd een klein gastankje plus brander bij ons, maar de koelkast heeft ook gas nodig. En verwarming? Och waarschijnlijk niet nodig en anders kruipen we er maar wat vroeger in. Hopelijk vinden we, met wat mazzel, morgen in de buurt een LPG station.

Woensdag 5 maart 2014 De bocht om bij Marina di Leuca

Bij een benzinestation net buiten Torre di Giovanni informeren we waar een LPG/GPL tankstation is. De jongeman wijst het ons aan op de kaart: een kilometer of 13 het binnenland in bij Casarano. We rijden door Ugento (een wirwar van eenrichtingsstraatjes) en vragen daar nog een keer. Vier kilometer recht door zegt de pompbediende. We vinden het dan gemakkelijk en tanken gas en meteen diesel vol (de diesel kost hier €1,74/liter!). Dan rijden we weer terug naar de kust en komen in Marina di Leuca, de uiterste punt van Puglia, helemaal in de hak van de laars. Als je van hieruit pal naar het oosten zou varen kom je uit in het zuiden van Albanië, in zuidelijke richting: Libië. We wandelen het (bijna uitgestorven) stadje door. Er staan wat opvallende villa’s in aparte bouwstijl. Ze zien er onbewoond uit. We rijden dan langs de haven omhoog richting de vuurtoren. We willen natuurlijk ook echt op het aller verste punt staan. Naast de vuurtoren ligt de bedevaartskerk van Santa Maria di Leuca aan een groot plein met een hoge pilaar. We parkeren er vlak naast. Nadat we er hebben rond gekeken en geluncht in het zonnetje gaan we echt de bocht om. Vanaf nu rijden we alleen nog maar in noordelijke richting. De kust is meteen heel anders hier aan de oostkant: hoge rotskust, grillige inhammen en ook de weg loopt hoog boven zee. Op de kaart is deze route helemaal groen ingekleurd en dat klopt helemaal; schitterende uitzichten. De stadjes daarentegen houden dezelfde winterslaap als aan de westkant. We stoppen in Santa Cesarea Terme. Zoals de naam al doet vermoeden zijn hier thermaalbaden, welness-zaken en beautysalons. Maar nu even niet: alles is dicht. De zwavellucht hangt er nog wel. Ook hier wat oriëntaals aandoende gebouwen en hotels, sommige met Arabisch opschrift. Een ruime parking vlak boven zee en tegenover een groot blauwwit geschilderd appartementengebouw wordt onze overnachtingsplek.

Donderdag 6 maart 2014 Santa Cesarea Terme – Lago di Bauxite (Otranto) – Torre Vecchia – San Cataldo.

Al vroeg wakker vanwege drie ronkende streekbussen op het plein….Om 9.30 uur wordt onze motor gestart en zijn we weer op weg. We komen over een kale hoogvlakte met enkele kapen.

Net voor Otranto slaan we af naar een voormalige bauxietmijn. Daar doen we een earthcache en zoeken bauxietbolletjes bij de nu met water gevulde voormalige dagbouwmijn. We hebben onze laarzen aangedaan vanwege de natte rode modder. En die komen onder een dikke koek van deze taaie grond te zitten. We hebben dan ook aardig wat werk om die klei weer enigszins te verwijderen. Via de haven van Otranto rijden we om deze stad heen weer noordwaarts. Dan gaat het verder naar een archeologisch terrein bij Torre Vecchia met enige kreken, die in de zandsteenrotskust zijn gesleten. Opnieuw een prachtig stukje natuur. Door uitgestrekte olijfboomgaarden bij Campo Verde rijden we even de route af en kijken bij Oasi Cesine , een WWF-natuurgebied, dat nu dicht is. Je kunt er alleen na afspraak tussen 10.00 en 13.00 onder begeleiding wandelen. We rijden door naar San Cataldo, waar in de buurt van de vuurtoren parkeergelegenheid is voor campers. Het ligt 15 km van Lecce af dat we morgen willen bezoeken. Tijd voor thee. Vervolgens kuieren we een flink eind langs “boulevard” en het strand. Opvallend zijn hier een aantal gebouwen met twee verdiepingen die kleine kamertjes hebben. Kleedhokjes?? Een groot bos annex park aan de andere kant van de weg is hermetisch gesloten. Jammer, want verder is San Cataldo niet heel erg interessant.. Echt weer zo’n zomerdorp. Of het moet een man zijn die met een groot schepnet tussen de posidonia zit te “vissen”. Als we op de weg terug naar de camper weer langs komen, zien we twee grote plastic bakken met zijn vangst: Posidonia met krioelende veelpoters van enkele centimeters lang. Aas om mee te vissen?

Vrijdag 7 maart 2014 Bezoek aan Lecce en Brindisi voorbij

Niet alles loopt zoals je had bedacht…. De camperplaats in Lecce die in 2 van onze gidsen staat en waar vandaan we Lecce willen bezoeken blijkt (voorgoed? tijdelijk?) gesloten. Dan rijden we op goed geluk richting het oude centrum via een brede ringweg en vinden naast de universiteit en een stadsmuur een perfecte parkeerplaats. Wel even een ticket kopen in de automaat en dan kunnen we op pad. De vele gebouwen in de 17de-eeuwse barokstijl hebben Lecce de bijnaam “Florence van het zuiden” bezorgd. De uiterst decoratieve stijl is te danken aan de gemakkelijk te bewerken steensoort: Pietra di Lecce. Eerst halen we bij het toeristenkantoor, dat in een mooi aangepast gebouw, vlak naast het Romeinse amfitheater huist, een stadplattegrondje, zodat we weten waar we blijven. We volgen min of meer de route uit onze Capitoolgids en bekijken een tiental prachtige kerken en paleizen, waaronder de Duomo en de Santa Crocce met zijn beroemde roosvenster en steunfiguren. De oude stad heeft leuke straatjes met mooie winkeltjes en doet ons aan Sienna denken. In het park tegenover de Palazzo dei Celestini (waar het provinciehuis in is gevestigd) eten we onze meegebrachte broodjes op onder de toeziende ogen van tientallen bustes van beroemde Italiaanse wetenschappers. Tegen tweeën hebben we genoeg gezien en vervolgen onze reis. We rijden Brindisi voorbij via een snelweg. Er is hier geen doorgaande weg vlak langs de zee. We vinden een rustig plekje voor de nacht, vlak aan het strand naast een gesloten pizzeria, in Specchiola, een van de vele winterslaapstadjes.

8 maart 2014 Specchiolla via Bari naar Barletta

Met een korte stop in Monopoli, waar we aan zee de rotsen zien waar de speciale steensoort wordt uitgehakt om mee te beeldhouwen, en een Lidl voor de boodschappen, rijden we naar Bari voor een bezichtiging van de oude stad. We kunnen parkeren aan de grote boulevard bij de haven, waar de grote veerboten vertrekken naar Kroatië en Griekenland. Gedurende anderhalf uur bekijken we het historische centrum van de stad. De Basilica de San Nicola werd in 1087 onder Normandisch bewind gebouwd. De hoofdingang heeft snijwerk op de deurstijlen en een mooie boog. In een crypte liggen de stoffelijke resten van Sint-Nicolaas, de beschermheilige van de stad. De Cattedrale met grote koepel en hoge toren is helaas dicht en kunnen we dus niet van binnen bekijken. Het is leuk om door de (autovrije) smalle straatjes rond te dwalen; overal hangt de was te wapperen en het is er erg rustig (siëstatijd). We wandelen om het kasteel heen dat er degelijk en goed onderhouden uitziet. Via de haven lopen we weer terug. Tegen half vier laten we Bari achter ons en gaan de kustweg weer opzoeken voor een overnachtingsplaats. Hier zijn de stadjes die we tegen komen wel het hele jaar bewoond en vrij druk. De haven van Trani blijkt afgesloten te zijn; op zee krioelt het van de zeilbootjes…een wedstrijd? Tenslotte eindigen we de dag in Barletta waar we vlak bij de vuurtoren aan de haven een parking vinden. We zijn nu officieel aan de Adriatische Zee gekomen; het zuidelijke gedeelte wordt Ionische Zee genoemd.

Zondag 9 maart 2014 Promontorio del Gargano

Zo wordt het schiereiland genoemd waar we vandaag door rijden. Het is een compleet Nationaal Park en eigenlijk de “spoor” van de laars; de kust is bezaaid met grotten en rotsen en de kustdorpen zijn populaire vakantiebestemmingen. Als we via de boulevard Barletta uitrijden wemelt het daar van de trimmende, joggende en wandelende mensen. Na Margherita di Savoia komen we langs een uitgestrekt gebied met zoutpannen waar flamingo’s grazen. In Manfredonia staan op alle hoeken van de straten buurtende mannen. Eenmaal de stad uit rijden we langs de voet van de bergen met zicht op de zee tussen de olijfgaarden door. De uitzichten zijn geweldig voor de rest van deze rit. Steeds zien we grillige kusten, kapen en eilandjes. De wegen zijn er prima maar uitermate stil en rustig. In Porto di Mattinata wandelen we naar het haventje en het strandje en lunchen er. Na Mattinella komen de bossen van het Foresta Umbra. Vieste ligt tegen een witte rots aan zee geplakt. Alle parkeermogelijkheden voor campers zijn er dichtgespijkerd. We slingeren ons via een goede weg naar Peschici. Onderweg passeren we tientallen vakantieparken, campings en resorts. Net buiten Peschici proberen we even te stoppen bij de veerhaven voor Isole Trimiti , maar die is vrij klein en relatief druk. Uiteindelijk vinden we een mooi plekje vlak voor San Menaio op een platje tussen het spoor en het strand. Het is genoeg voor vandaag. Natuurlijk lopen we nog wel een eind over het strand en via de weg terug. Op één na zijn alle barretjes en restaurants gesloten.

Maandag 10 maart 2014 via-à via -à via --->>>> Carabinieri ! Francavilla al Mare

Nou dat was me het dagje wel vandaag, eindigend op het bureau van de Carabinieri in Francavilla huppeldepup. Wat een toestanden. In Termoli willen we bij een groot winkelcentrum dat ook camperservice heeft even brood kopen en lozen. Als we er uiteindelijk, na een paar keer verkeerde afslagen genomen te hebben, zijn blijkt het lozen prima te lukken en het winkelcentrum compleet gesloten (Failliet???) We rijden door verder langs de kust, hebben ondertussen de provincie Molise achter ons gelaten en zijn dan in Abruzzo. Bij Ortona zien we een bord MD supermarkt en we volgen het helemaal naar boven waar het centrum ligt. We kopen brood en nog wat en willen de weg vervolgen, weer naar zee. Helaas blijkt die afgesloten…en we rijden wat rondjes om weer op de goede weg te komen…lukt niet. Dan maar aan de andere kant het stadje uit en via een grote omweg weer terug op de route. Dan gaan we op zoek naar een overnachtingsplaats. Bij het volgende dorpje (Lido Riccio)… geen kans; de spoorlijn ligt te laag of wij zijn te hoog. Vlak voor Francavilla al Mare zien we een afslag(je) naar “Mare”(zee dus). Bij een gesloten restaurant parkeren we naast een paadje naar het strand. Er staat nog een geparkeerde auto met een telefonerende dame erin. We kletsen even met een oude man met een sigaartje, die weet te vertellen dat dit restaurant al lang dicht is, maar dat verder op links en rechtdoor nog wel een ander goed restaurant is. We zijn helemaal niet op zoek naar een restaurant en lopen een stukje langs de weg en weer terug. Hier is niet veel interessants te zien. Na 20 minuten zijn we daar weer. We stappen in. Er staat op het paadje half achter een struik een man wat vreemd ons in de gaten te houden. Als ik mijn tas wil pakken, zie ik hem niet! Hè, ik weet toch zeker dat ik hem op de bank heb gelegd…. We zoeken alles af. Laten liggen in de supermarkt? Kan niet, ik heb hem altijd om. De schrik slaat ons om het hart. Portemonnee met bankpas, creditkaart, paspoort, rijbewijs, telefoon….WEG?? Ik loop naar de dame die nog steeds in haar auto zit en zicht heeft op de voorkant van de camper en vraag of ze iemand heeft gezien bij de camper. Ik leg uit dat mijn tas weg is en dat ie misschien nog in de supermarkt in Ortona ligt. Ja ze heeft wel een paar mensen gezien maar er niet goed op gelet. Ze gaat meteen bellen. Nee, daar is niks gevonden. Dan belt ze voor ons de politie. We vragen ons af hoe iemand binnen is gekomen en lopen nog eens, met de inmiddels gearriveerde gemeente politieagent, om de camper heen. Dan zien we pas dat het achterdeurslot is open gebroken, dusdanig dat zelfs de extra beveiligingsbeugel er af gewrongen is. SHIT!!!! In die korte tijd! Er komt nog een politieauto, nu met een agent die ook Engels spreekt en we leggen nog eens alles uit. We moeten aangifte gaan doen bij de Carabinieri. Ondertussen is Nart al eens op het strand gaan kijken of daar misschien de (lege)tas is weggegooid en ben ik helemaal misselijk van de paniek. Alles weg!!! We rijden achter de gemeentepolitieauto aan naar het bureau van de Carabinieri. Daar komen net twee mensen uit die even praten met de agent. De agent zegt dat deze mensen net mijn tas, die ze op het strand hebben gevonden, binnen hebben afgeleverd. Volgens hen zat de portemonnee met pasjes er nog in. We kunnen het bijna niet geloven, we schudden de man van het stel de hand en ik zoen hem drie keer!!! We gaan naar binnen en moeten even wachten. Ondertussen zijn we nog steeds min of meer sprakeloos…hoe is het mogelijk en wat een ontzettende MAZZEL hebben we hiermee. Dan wordt het proces-verbaal opgemaakt, waarbij de Engelsprekende agent steeds vertaalt, zodat alles er goed in komt te staan. Ik krijg mijn tas, ja het is ‘m echt en controleer de inhoud. “Alleen” het geld (zo’n 120 euro) en mijn gsm is weg; alle pasjes en documenten er zitten gelukkig nog in!!! We bedanken iedereen en de Engelse agent zegt dat we gerust vannacht hier voor de deur kunnen overnachten en dat doen we dan ook. Nart maakt het deurslot provisorisch (hij kan niet meer op slot worden gedraaid). Het is al tegen negenen, als we weer een beetje zijn bijgekomen van alles, en we lopen nog even de straat uit om bij een afhaalviswinkel wat risotto en een visje te kopen. Veel trek heb ik niet, maar het smaakt toch prima.